χαστουκια ζωης.....΄!!!

Βαρέθηκα τη συννεφιά.
Έρχεται και κάθεται πάνω στη ψυχή σου και τη μαυρίζει.
Μερικές φορές είμαστε τόσο μικροί για αυτό το κόσμο.
Τόσο λίγοί.
Λίγοι στη ψυχή. Λίγοι στη ζωή.
Την αφήνουμε να περνά από μπροστά μας και γεμίζουμε σύννεφα τον ουρανό μας.

Είναι σαν να στεκόμαστε στο σταθμό ώρες, μήνες, χρόνια...
Το τρένα περνούν... και εμείς μένουμε στο σταθμό.
Όχι κανείς δε μας απαγόρευσε να μπούμε στο τρένο.
Εμείς το επιλέξαμε να μένουμε έξω.
Εμείς επιλέγουμε κάθε φορά να αφήνουμε τη ψυχή μας να συννεφιάζει.
Είναι προσωπική υπόθεση αν θα ζήσουμε με ένα χαμόγελο στα χείλη, ή αν θα κυνηγάμε τα σύννεφα για να λέμε πως όπου κι αν πάμε υπάρχει συννεφιά.
Είναι προσωπική υπόθεση αν κάθε φορά που πέφτουμε θα κλαίμε στα τέσσαρα παρακαλώντας κάποιο να μας σηκώσει ή αν θα βάλουμε τα χέρια μας κάτω στη γη για να μας δώσουν ώθηση να σηκωθούμε!
Και μη κοροϊδεύεις τον εαυτό σου λέγοντας πως τίποτα δεν είναι το ίδιο πλέον.
Όλα είναι τα ίδια. Όλος ο κόσμος είναι ακριβώς έτσι όπως ήταν και χθες.
Αν χθες χαιρόσουν χαζεύοντας το γιασεμί στο μπαλκόνι σου και τώρα συννεφιάζεις. Το μόνο που άλλαξε είσαι εσύ! Εσύ που αποφάσισες να μην το αφήνεις να σου μαγεύει τη ψυχή με τη μυρωδιά του.

Ναι, είμαστε λίγοι γι’ αυτό το κόσμο.
Γιατί δεν του χαριζόμαστε.
Δεν τον χαιρόμαστε.
Είναι αλήθεια! Δεν μπορούμε πάντα να έχουμε αυτό που ονειρευτήκαμε.
Αλλά από το να κλαψουρίζουμε μυξιάρικα σαν τρίχρονα και στο να έχουμε αυτό που θέλουμε, υπάρχει μια τεράστια απόσταση.
Ένα κυνηγητό με τα όνειρα μας.
Και όχι κανείς δεν σου υπόσχεται πως θα τα φτάσεις ποτέ.
Αλλά για σκέψου... Πώς να είναι άραγε να τρέχεις στα σοκάκια της ψυχής σου με ένα λουλούδι στη καρδιά;
Ώρες, ώρες λέω μου χρειάζεται ένα χαστούκι!
Ένας άνθρωπος δικός μου να δώσει ένα χαστούκι και να μου πει!!!
Φεύγει!!!!!
Όχι αυτός ζωντόβολο!! Η ζωή σου φεύγει και συ κάθεσαι και λιβανίζεις να διώξεις τα κακά!!!!
Ζήσε παναθεμάσε!!!
Σταμάτα να κάνεις κύκλους από τον εαυτό σου!!!
Ζήσε!